Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ […] ξαφνικά, τ’ ορκίζομαι, είδα τη συχωρεμένητη γιαγιά μου ολοζώντανη να με κοιτάζειμε τρυφερή αυστηρότητα σα να ’λεγε:«Τέλος πάντων... Πάλι καλά που δεν έγινεςχειρότερος...» κι ύστερα να εξαφανίζεται. Χάρησ’ αυτήν, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ταυτότητες,είμα..
ΤΑ ΡΕΣΤΑ Αχ, βρε μάνα! Έχουν περάσει – πόσα; Τριάντα χρόνια από τότε, κι ακόμα δεν έμαθα το μάθημά μου. Ακόμα δεν έγινα άντρας, ακόμα χαζεύω στο δρόμο κοιτάζοντας τα παιδιά, ακόμα μου κλέβουν οι αλήτες τα ρέστα. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμωρία σου. Και δική μου τιμωρία – που δεν κατάλαβα, όσ..
Χρησιμοποιούμε cookies για να διασφαλίσουμε ότι θα σας προσφέρουμε την καλύτερη εμπειρία στον ιστότοπό μας. Αν συνεχίσετε χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις σας, θα υποθέσουμε ότι είστε ευτυχείς να λάβετε όλα τα cookies στον ιστότοπο του dimikriteio.gr. Ωστόσο, αν θέλετε, μπορείτε να αλλάξετε τις ρυθμίσεις cookie ανά πάσα στιγμή.