Ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ

Ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ

Κάποτε, στο κέντρο ενός κήπου υπήρχε ο πέτρινος θρόνος του βασιλιά του τόπου. Αυτός είχε µια παράξενη επιθυµία: Άκουσε την ιστορία του Χριστού και τα θαυµαστά Του έργα, όπως και ότι ποτέ δεν αγαπήθηκε βασιλιάς τόσο πολύ από τους ανθρώπους.

Από τον εγωισµό του πήρε ένα κοµµάτι από τον σταυρό που σταύρωσαν τον Χριστό, εκείνο που έγραφε «Ιησούς ο Ναζωραίος ο βασιλιάς των Ιουδαίων», για να το τοποθετήσει στην πλάτη του θρόνου του. Με αυτή την πράξη ήθελε να δείξει ότι δεν υπάρχει κανείς ανώτερος από αυτόν στη Γη και στον ουρανό και ότι αυτός είναι κυρίαρχος των πάντων.

Όµως, όταν τοποθέτησε το ξύλο και κάθισε στον θρόνο, είδε για µια στιγµή όλα τα κακά και τα καλά έργα που είχε κάνει. Τα κακά ήταν περισσότερα από τα καλά. Είδε τον Κύριο αυτού του κόσµου και την κρίση που είχε ετοιµάσει για αυτόν. Μονοµιάς τρελάθηκε και κρεµάστηκε. Έπειτα κάθισαν κι άλλοι σε αυτό τον θρόνο. Κάποιοι απ’ αυτούς επίσης τρελάθηκαν, όµως κάποιοι άλλοι βρήκαν τη γαλήνη στην καρδιά τους. Είσαι σίγουρος ότι θες να µπεις µέσα;

Αυτή την εποχή έχει ανάψει ξανά µια φλόγα στις καρδιές των ανθρώπων για την αναζήτηση της αλήθειας. Δύσκολοι καιροί έρχονται που θα ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι. Η ιστορία του Βασιλικού Κήπου είναι µια εσωτερική αναζήτηση για έναν κόσµο που τα µάτια µας δεν µπορούν να δουν. Για το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, την Πνοή της Ζωής.

Έβγαλε το πιστόλι της και έσυρε την κάννη του, θαρρείς ηδονικά, στο πλαϊνό µέρος του λαιµού της.

Κοίταξε το σκίτσο ξανά. Ένα µιζερικόρντε. Ένα ξιφίδιο που µέσα από τον θάνατο χάριζε το έλεος

― εξού και το όνοµά του. Morte και amore ― θάνατος και έρωτας, έφερε στο µυαλό της τις λέξεις που δέσποζαν στο σύντοµο εκείνο σηµείωµα. Έκανε µια ειρωνική γκριµάτσα. Δυο λέξεις συνώνυµες

στο δικό της µυαλό. Και δεν χωρούσε έλεος σε καµία.