ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΑΠ ΤΗ ΦΩΤΙΑ

ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΑΠ ΤΗ ΦΩΤΙΑ

Ο εβδομηντάχρονος Αρμένιος Αρτέμ Αμπαριάν, γεννημένος στην Ελλάδα, άνθρωπος με διπλή ταυτότητα, καταγράφει τη ζωή του σε μια επιστολή που απευθύνει στον γιο μιας συμμαθήτριάς του. Αναζητώντας ως νέος έναν δικό του παράδεισο, γίνεται ένα από τα ανώνυμα θύματα της Ιστορίας. Σε αυτή τη μαρτυρία της ζωής του κουβαλάει τον αιώνα του. Και μιλώντας για τα δικά του βάσανα, εξιστορεί τις χαμένες προσδοκίες και τον διωγμό εκατομμυρίων ανθρώπων, που βρέθηκαν να ζουν όταν κυνικές εξουσίες και ιδεολογίες χώρισαν αγαπημένους, έστυψαν ψυχές, συνέτριψαν προσδοκίες και κατέστρεψαν ζωές. Έχοντας περάσει από λογής λογής καταστάσεις ως διωγμένος, ξένος, εκπατρισμένος, εξόριστος, φυλακισμένος, πρόσφυγας, νεοφερμένος και μετανάστης, δίνει φωνή στα ανώνυμα θύματα και στους νικημένους σε χαμένες μάχες. Τώρα γνωρίζει ότι η Ιστορία αδιαφορεί για τα μεμονωμένα άτομα, που πλέον υποχρεώνονται να «κατασκευάζουν» ένα παρόν στο οποίο έχουν υποταχτεί το παρελθόν και το μέλλον τους.

«Φοβάμαι μη γυρίσεις με τα φτερά τσακισμένα. Ξένος, παντάξενος θα είσαι. Θα ρωτάν ποιος είσαι εσύ ο ξένος. Εμείς δεν έχουμε πατρίδα».
Και είπα:
«Έχω πατρίδα. Είν’ εκεί όπου φύτεψα με τα λόγια το δικό μου αμπέλι κι όπου άφησα θαμμένο ένα κιούπι κρασί, έξι βήματα απ’ τη ρίζα».
Απόσπασμα από το βιβλίο