ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ

Κρήτη, 1894. Από το σκηνικό ενός φόνου στα χωριά του νότου ο Γιαννιός Αστάκης θα βρεθεί στο Μεγάλο Κάστρο, το Ηράκλειο Δύσης και Ανατολής, και στην αγκαλιά της Μαργώς Μποτέλλη. Ζούμε το τέλος της Τουρκοκρατίας στο νησί που θα οδηγήσει στη σφαγή του 1898. Στον μισό αιώνα ζωής που ακολουθεί, οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος θα πρέπει να ανταπεξέλθουν στις δοκιμασίες που θέτουν τα μεγάλα γεγονότα στον απλό άνθρωπο είτε αυτός ζει στο Βερολίνο, στο Παρίσι του Μεσοπολέμου ή στα χωριά της Νότιας Κρήτης. Στον λαβύρινθο του χρόνου οι μικροί ήρωες της καθημερινότητας μοιράζονται ανέμελοι τις στιγμές τους ενώ στις φλέβες τους κυλά το αίμα της Ιστορίας.

Κυλάει παράξενα ο χρόνος, σκεφτόταν ο Γιαννιός εκείνο το πρωινό της Τετάρτης του 1943. Από την ώρα που ξυπνάς νομίζεις πως μια αόρατη παλάμη ακουμπά στην πλάτη σου και σε σπρώχνει άλλοτε απαλά και άλλοτε απότομα προς τα μπρος κι εσύ δεν έχεις άλλο εφόδιο από τη μνήμη για να κοιτάξεις τι απέμεινε από την περασμένη μέρα, από τα περασμένα χρόνια. Και έρχεται η ώρα που ο άνθρωπος βουλιάζει αργά στην κινούμενη άμμο του γήρατος και αρχίζει πια να μην αντιστέκεται στον χρόνο που του απομένει, και τότε γυρίζει όλο και συχνότερα προς τα πίσω, σαν να ξαναζεί τη ζωή του από την αρχή, διορθώνοντας όσα τυχόν δεν ήθελε να γίνουν όπως έγιναν.
Απόσπασμα από το βιβλίο