ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΩ ΜΙΑ ΖΩΗ

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΩ ΜΙΑ ΖΩΗ

Το 1955 ο δεκατετράχρονος Αφροαμερικανός Έμετ Τιλ ταξιδεύει με το τρένο από το Σικάγο στο Μισισίπι. Σφυρίζει με θαυμασμό, βλέποντας ένα λευκό κορίτσι. Τον απάγουν και τον δολοφονούν, αφού προηγουμένως τον βασανίσουν. (Η φωτογραφία του παραμορφωμένου προσώπου του θα στοιχειώσει τον Γουάιντμαν.) Οι δολοφόνοι του, λευκοί, δικάζονται και αθωώνονται. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ανασύρεται το φάντασμα του πατέρα του Έμετ, του Λούις Τιλ, που υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και καταδικάστηκε σε θάνατο για βιασμό. Οικογενειακή η ευθύνη, αποφαίνεται το σώμα των ενόρκων, που αποτελείται αποκλειστικά από λευκούς.

Ο Γουάιντμαν, εξήντα χρόνια μετά, αποφασίζει να ερευνήσει την υπόθεση του Λούις Τιλ, η οποία στην εποχή της είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο. Αποκαλύπτονται κενά και σιωπές (ιδίως η σιωπή του Λούις Τιλ), που αφήνουν να διαφανεί μια άλλη αλήθεια. Ο Γουάιντμαν, αναμειγνύοντας ιστορικά και αυτοβιογραφικά γεγονότα, και καταφεύγοντας, όπου χρειάζεται, στη μυθοπλασία, γράφει ένα βιβλίο σπαρακτικό και επίκαιρο όσο ποτέ, θέτοντας στο μικροσκόπιο μια αμερικανική κοινωνία που μαστίζεται από τον ρατσισμό, την αδικία και τη βία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το "Γράφοντας για να σώσω μια ζωή" είναι ένας απρόβλεπτος συνδυασμός ιστορίας και μυθοπλασίας, γραμμένος από έναν βαθυστόχαστο συγγραφέα. Η ιδιοφυής σύλληψη, στην οποία στηρίζεται το βιβλίο του, έγκειται στο ότι, για να κατανοήσει κανείς τη ζωή και τον θάνατο του Έμετ, της Μέιμι και του Λούις Τιλ -γιου, μητέρας, πατέρα-, δεν αρκεί μόνο ένα μέσο της ανθρώπινης αντίληψης. Πρόκειται για ένα σπάνιο και εμπνευσμένο ντοκουμέντο.» (Ρίτσαρντ Φορντ)

«Αφήγηση υπέροχη και οδυνηρή, η οποία ξεθάβει τα φαντάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για να στηρίξουν μια μονοδιάστατη πραγματικότητα. Δουλειά του μυθιστοριογράφου να ανασυστήσει το σκηνικό.» (Liberation)

«Ο Γουάιντμαν μιλάει για τον καρκίνο του ρατσισμού: με μια ψυχρή οργή, διακριτικός, άοπλος, αλλά επίμονος, αντιμετωπίζει το τραγικό.» (Le Monde)

«Ένα αξιοθαύμαστο, σκληρό, σοβαρό και λυρικό έργο.» (Telerama)