ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΜΟΒ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΜΟΒ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Μια νέα γυναίκα, ενώ καταφέρνει να κάνει ένα όνειρό της πραγματικότητα, βουλιάζει σε έναν σωματικό και ψυχικό λαβύρινθο.
Τα πάντα καταρρέουν και ψάχνει να αντικρίσει ξανά το φως.

Κυνηγημένη από την τοξικότητα και τη χρόνια συναισθηματική κακοποίηση που υφίσταται, αφήνει μια καριέρα που θα τη ζήλευαν πολλοί, εγκαταλείπει τα πάντα και φεύγει για ένα ταξίδι σε ένα μέρος όπου δεν θα την ξέρει κανείς, κάπου όπου θα είναι αόρατη.
Μέσα από τη γνωριμία της με έναν χαρισματικό άνθρωπο όμως, αυτό το ταξίδι-φυγή γίνεται ένα ταξίδι αυτογνωσίας, οδυνηρό, επίπονο, που την οδηγεί τελικά στη συμφιλίωση με τον εαυτό της και με τους άλλους, και στην ψυχική ανθεκτικότητα.
Ένα «κέντρο σιωπής», ένας Ιάπωνας δάσκαλος κι ένα μοβ ποδήλατο θα την οδηγήσουν να καταλάβει και να θυμηθεί γιατί δεν πρέπει να αφήνουμε ανεκπλήρωτα τα όνειρά μας.

Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:
Την τίγρη.
Αυτή θα ήθελα να σώσω. Μου φαινόταν τόσο οξύμωρο ότι μία τίγρη, ένα τόσο δυνατό ζώο, ένα άγριο ζώο, θα μπορούσε να είχε πληγωθεί από το οτιδήποτε, και ότι θα χρειαζόταν τη δική μου φροντίδα.
Μέσα στο μυαλό μου ήταν το λιγότερο αναμενόμενο και γι’ αυτό εύκολα και γρήγορα αποφάσισα πως το πληγωμένο μου ζώο ήταν η τίγρη και πως ήθελα να είμαι εγώ αυτή που θα φρόντιζε τις πληγές της.

Γύρισα να δω τι έγραφε από πίσω η κάρτα με την τίγρη που είχα επιλέξει.
«Η τίγρη αντιπροσωπεύει τον εαυτό σας».